Asientos de Galicia, UGT, CCOO e CGT marxinan a saúde laboral no novo convenio

Dirección e sindicatos asinantes do preacordo queren fechar canto antes un convenio con importantes rebaixas

A sección sindical da CIG en Faurecia-Asientos de Galicia compareceu en rolda de prensa na mañá deste mércores diante da empresa para denunciar que a dirección, en complicidade con UGT CCOO e CGT -sindicatos asinantes do preacordo- está a presionar para lograr unha sinatura “canto antes e a calquera prezo” do novo convenio. Desde a central nacionalista, que denunciou por diversas irregularidades a asemblea de persoal que aprobou o texto, aseguran que ese acordo supón unha rebaixa salarial que vai de 145 a 324 euros ao mes, alén de deixar en segundo plano materias fundamentais como saúde laboral “nunha empresa na que medran os accidentes polos altos ritmos de traballo”.

Despois da denuncia interposta pola CIG contra a aprobación “pola mínima” do preacordo, votado nun proceso “escurantista” e “repleto de ameazas de despedimentos ou mesmo do peche da fábrica”, a dirección presiona novamente con métodos similares para lograr a sinatura definitiva do convenio.

No seu momento, a central alertou de que o texto pactado por CCOO, UGT e CGT supuña unha rebaixa salarial de 1.740 euros anuais para o persoal fixo e 3.885 para eventuais, unha cifra que contradicía xunto outras materias a plataforma aprobada polos traballadores/as. 

Tentan pechar o acordo “deixando de lado materias tan importantes como productividade ou saúde laboral”

Agora, chegado o mes de novembro, denuncian que se tenta pechar o acordo “deixando de lado materias tan importantes como productividade ou saúde laboral”, e todo isto nunha empresa na que accidentes e incidentes de traballo foron en aumento desde 2010.

De feito, segundo os datos aportados pola mutua, as cifras de Asientos de Galicia son un 3% maiores que a media do sector, co agravante de ter “un cadro de persoal máis novo”, de entre 35 e 45 anos. Ademais, na factoría hai a día de hoxe 42 compañeiros/s dun total de 366 con limitacións recoñecidas, nunha empresa que leva “tan só 14 anos de actividade”.

Indican, asemade, que desde 2014 se deixaron de investigar os accidentes e incidentes debido á externalización do servizo de prevención, un feito denunciado xa polos delegados/as de prevención ante Inspección de Traballo.

Unha das preocupacións fundamentais, expresada polos delegados/as da CIG, é a de que a maior parte do persoal non poida rematar a súa vida laboral na empresa en base a problemas de saúde laboral. “Se continuamos así, con ritmos de traballo tan elevados, non chegaremos á xubilación aos 67 anos, se non que sufriremos incapacidades ou nos aplicarán a Reforma Laboral e despedimentos obxectivos por non podermos desevolver o noso labor”, sentencian.

Por iso califican de “incomprensíbel” a actitude dos sindicatos asinantes, cómplices das pretensións da dirección, agardando a rectificación destas posturas e que finalmente inclúan saúde laboral e produtividade nas negociacións. Para lograr este obxectivo, a sección sindical da CIG (sindicato maioritario na empresa), co apoio de CUT e CSIF, ten previsto convocar concentracións nos cambios de quenda para os días 28, 29, 30, 1 e 2 de decembro.

Apéndice de sinistralidade laboral (datos da Mutua)

- Ano 2010: 36 accidentes, 80% por sobreesforzo músculo-esquelético.

- Ano 2011: 28 accidentes, 80% por sobreesforzo músculo-esquelético.

- Ano 2012: 28accidentes, 80% por sobreesforzo músculo-esquelético.

- Ano 2013: 26 accidentes, 80% por sobreesforzo músculo-esquelético.

- Ano 2014: 41 accidentes, 80% por sobreesforzo músculo-esquelético.

- Ano 2015: 54 accidentes, 80% por sobreesforzo músculo-esquelético.

- Ano 2016 (agosto a outubro): 35 accidentes, 80% por sobreesforzo músculo-esquelético.

Mobilizacións o 17 de novembro "ante a ameaza constante ás nosas pensións"

O colectivo de Xubiladas/os e Pensionistas da CIG convoca concentracións nas sete cidades

O Colectivo de Xubiladas/os e Pensionistas da CIG vai iniciar unha campaña para "propiciar a mobilización e a participación activa" deste colectivo na defensa do sistema público de pensións, do poder adquisitivo das mesmas e polo dereito a que as pensións mínimas sexan iguais ao SMI. Con tal motivo, o 17 de novembro teñen convocadas concentracións nas sete cidades galegas.  

Preténdese xustificar o desmantelamento do sistema público das pensións para favorecer os plans privados"

 "Estamos ante as mesmas mentiras de sempre, por moi decoradas que estean por supostos 'expertos'", denuncian. Entende o colectivo que con estas noticias en realidade preténdese xustificar o desmantelamento do sistema público e universal das pensións para favorecer os plans privados "dos que se enriquece as grandes empresas e bancos que as xestionan".

A este respecto, engaden que as sucesivas reformas das pensións e da Seguridade Social, aprobadas tanto polo PSOE como polo PP, dificultan cada vez máis o acceso ás pensións contributivas, rebaixan as contías de quen accede ao sistema e atrasan a idade efectiva de xubilación.

A pensión media en Galiza, 15 puntos por debaixo da media estatal

De feito, nos últimos 6 anos houbo varios exercicios nos que non se revisou o importe nominal das pensións ou fíxose por baixo da inflación, chegando a incumprir a lei para a súa actualización pola desviación do IPC até que no ano 2013 se procedeu a anulación desta lei.

En Galiza, unha de cada catro mulleres maiores de 65 anos está baixo a liña da pobreza"

Esta última reforma das pensións executada polo PP elimina a referencia do IPC para o incremento das pensións e promove un duro recorte que pode reducir até nun 20% as pensións futuras, "sobre as mentiras do aumento da esperanza de vida".

Estas políticas provocan que un empobrecemento maior dos/as pensionistas: case o 60% das pensións galegas están por baixo do salario mínimo, aumentándose a diferenza negativa. Así, en Galiza a pensión media está máis de 15 puntos por baixo da pensión media do Estado español.

Especial mención cómpre facer tamén da discriminación das mulleres nas pensións contributivas por unha vida laboral máis precaria e con importantes lagoas de cotización, que xunto á feminización das pensións non contributivas, fai que 1 de cada 4 mulleres maiores de 65 anos estea baixo a liña da pobreza.

Repagamento de medicamentos

A todo isto sumase o roubo desde o Estado ás pensións dos/as emigrantes retornados e o estabelecemento polo Partido Popular dos repagamentos, a retirada de medicamentos moi usados do financiamento público, e o recobro dos medicamentos que se dan nas farmacias dos hospitais.

É necesario que nos mobilicemos para que se derroguen todas estas políticas e reformas"

 Medidas que "nos afectan especialmente ás e aos pensionistas e enfermos/as crónicos/as, converténdose nun novo imposto á enfermidade e nunha grave dificultade para acceder á medicación aumentando o sufrimento das persoas".

Por iso, dende o Colectivo de Xubilados/as e Pensionistas da CIG teñen claro que hai que "propiciar a mobilización e a participación activa do colectivo das persoas pensionistas e xubiladas na esixencia de cambios na actual situación. É necesario que nos mobilicemos para que se derroguen todas estas políticas e reformas".

Horarios e lugares das mobilizacións

-A Coruña: ás 12h na Subdelegación do Goberno.

-Compostela: Ás 11h na sede da TXSS (r/ Carlos Briones Varela).

-Ferrol: ás 12h no Edificio da Xunta.

-Lugo: ás 13h na Subdelegación do Goberno.

-Ourense: ás 11.30h no INSS.

-Pontevedra: ás 11h na INSS (r/Gagos de Mendoza).

-Vigo: ás 12h na Xunta de Galiza (Praza da Estrela).

Acoso laboral no século XXI

Psicosocial

Falar de acoso moral, psicolóxico, laboral ou mobbing é referirse a un risco psicosocial. É un problema de saúde laboral, considerado así polas Nacións Unidas (ONU), tipificado pola Organización Internacional do Traballo (OIT) e é un delito. A pesar de que o acoso psicolóxico é un fenómeno antigo, non foi descrito nin sistematicamente investigado até comezos dos anos oitenta. E en pleno século XXI aínda se discute a súa prevención e tratamento.

Un antecedente fundamental en materia de violencia no traballo foi o Congreso de Hamburgo sobre Hixiene e Seguridade no Traballo, de 1990, no que o psicólogo laboral Heinz Leymann usou por primeira vez o termo mobbing como sinónimo de psicoterror exercido no lugar de traballo. En 1999 a psicanalista francesa Marie France Hirigoyen acuñou o concepto “acoso moral” para darlle un nome diferente á perversión cotiá, con vistas a obter a súa penalización na Comunidade Europea. Shuster (1996) considera que o acoso institucional é unha das experiencias máis devastadoras que pode sufrir un ser humano en situacións sociais ordinarias.

O termo mobbing defínese como a situación na que unha ou máis persoas exercen unha presión psicolóxica de violencia extrema sobre outra persoa no lugar de traballo, de forma sistemática durante un período prolongado de tempo (máis de 6 meses), coa finalidade de destruír a súa reputación, illala, perturbar a súa actividade e lograr que abandone o seu posto de traballo (Leyman).

Pode materializarse con insultos, humillacións, ameazas, chantaxe, acusacións ás veces abertas, ás veces a media voz, insinuacións infundadas, críticas constantes que se refiren máis á personalidade que ao traballo realizado (AuBasde l´Échelle, 1998).

O acoso sexual, a inequidade salarial e o mobbing  son os actos de violencia laboral que afectan as mulleres con maior frecuencia

Segundo unha enquisa da Fundación Europea para a Mellora das Condicións de Vida e Traballo publicada pola OIT en 2000, 13 millóns de traballadores europeos sufrirán acoso laboral.

No Estado español, polo menos o 15 por cento dos traballadores en activo declaran ser hostigados no seu traballo, segundo unha investigación realizada pola Universidade de Alcalá  de Henares en 2001. Iso supón uns 2,3 millóns de traballadores e recoñecíase tamén que un 80 por cento dos traballadores ven na súa contorna laboral comportamentos dirixidos a intimidar. O acosador é nun 54 por cento dos casos home e nun 22 por cento muller, segundo outro estudo da Universidade de Valencia.

O moobing no sector sanitario

Os comportamentos dos malos tratos son máis frecuentes en empresas moi burocratizadas e xerarquizadas como a Administración; tamén nos grandes hospitais, e entre profesionais son os médicos e enfermaría, o persoal sanitario dos equipos de traballo, fundamentalmente en sectores públicos, entre os que se dá o moobing, aínda que tamén aparece ultimamente en servizos privados.

O mobbing parece ser unha das causas principais do denominado estrés laboral e estímase que o estrés provoca entre o 50-60 por cento do absentismo, cun custo anual en toda a UE (incluíndo o gasto sanitario) de 20.000 millóns de euros.

Desde 1985 a OIT vén subliñando que o acoso laboral supón “unha violación de dereitos fundamentais dos traballadores que constitúe un problema de seguridade e saúde, de discriminación, unha inaceptable situación laboral e unha forma de violencia, primariamente contra as mulleres”. A muller é a principal vítima do acoso moral no traballo, soportando unhas taxas de mobbing do 13 por cento, por encima do 9 por cento de media europea. Segundo enquisas realizadas en Estados Unidos, preto do 50 por cento das facultativas sufriron acoso laboral durante a súa carreira e un 37 por cento acoso sexual na Universidade e no período de residencia.

A maioría das investigacións coinciden en que as vítimas do acoso laboral son persoas con elevado sentido da ética que en moitos casos renunciaron a manter unha postura transigente coas situacións inxustas, propias ou da contorna. Estes trazos probablemente actúan como desencadenamentos dos comportamentos de acoso, ao ser percibidos como ameazantes por membros da organización. Mentres que no acosador os trazos máis habituais son a mediocridade, envexa e inseguridade, a vítima pasa por distintos estados anímicos, ao principio pensando que está tola, despois preguntándose o porqué desas condutas, e ao final cun odio e un desexo de saír da organización difíciles de conter. Non hai pois acoso laboral grave e menos grave, senón fases.

O acoso moral no traballo ten consecuencias para a vítima, laborais e persoais, pero tamén para a empresa e a sociedade, que se concretan nun aumento dos gastos sanitarios e nunha perda de valores que aboca a actitudes de cruel desatención cara á vítima.

A pesar dos avances conseguidos no último século, a discriminación da muller no mundo laboral aparece por igual desde as direccións das grandes empresas e a política até a máis remota zona rural. A conciliación da vida laboral e familiar e a súa implementación resultou en ocasións un argumento de discriminación por razón de sexo para o resto de compañeiros. Unha muller en estado de xestación non é rendible para unha empresa, polo que ten grandes posibilidades de sufrir acoso laboral. Ter unha familia e un emprego ao mesmo tempo segue sendo difícil se se é muller. A denuncia, a información e a difusión do mobbing fan que se estean promulgando leis que o tipifican, preveñen  e protexen á muller, chegando a penar a pasividade das testemuñas do acoso.

As empresas e os comités de prevención deberían cumprir a lexislación en materia de acoso e ter expertos en riscos psicosociais que informasen os dereitos, mecanismos legais e asistenciais de que dispoñen as vítimas. A violencia psicolóxica cara á muller é silenciosa, difícil de desenmascarar, e na maioría das ocasións pode ser a antesala da violencia física.

Autora: Pilar Bartolomeu

Fonte: Diario Médico